Smaak valt niet te betwisten. Niettemin vergewis ik me vaak enigszins zorgelijk van de grilligheid, onvoorspelbaarheid en gebrek aan eenduidigheid van mijn muziekkeuze. Slechts één base-line blijft van kracht: het moet me raken. Verder kan alles.
Zo pleeg ik graag te genieten van het gezang van Laura Pausini. Jazeker, u leest het goed, de deerne waar ook menig trouwfeest mee wordt opgeluisterd. In een Portugees vakantiehuisje waar de zon 's ochtends stralend door de ramen naar binnen viel en de zee voor mijn voeten lag, ontdekte ik, naast weinig zeggende verzamelcd's in de privé-collectie van de eigenaars, Non C'è van voornoemde Italiaanse schone.
Sindsdien heeft het nummer een onverklaarbaar instant zomereffect op me, in die mate dat mijn huisgenoten, afgaand op de deining van mijn achterwerk tijdens het afwassen, het nummer de onwelvoeglijke bijnaam "kon-tjè", hebben gegeven.
De afgelopen jaren heb ik deze muziekvoorkeur stilzwijgend -ja zelfs verlegen, verborgen gehouden. Tot vandaag.
In De Morgen Magazine geeft de zangeres een ijzersterk interview waarmee ze radicaal komaf maakt met haar hulpeloze-meisjes tijdperk. Terugblikkend op haar jongste live optreden in San Sirono van 2007 zegt ze over zichzelf: "Het was alsof je een krijger op het podium zag stappen die een buit kwam binnenhalen, en tegelijk toch de moed had om zich heel kwetsbaar op te stellen. Dat zijn twee aspecten van mezelf die ik ook herken als ik gewoon thuis ben. Ik ben sterk maar lief."
En laat dit nu ook net mijn motto zijn.
Dus.
Zwaaien dat achterwerk: sterk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten