Afgelopen weekend deed ik woordenvol inspiratie op in het pittige, zonnige Brighton. Een badstad met een hoek af. Levendig londens haast. Free-spirited, open-minded. Het Royal Pavillion was simply a treat. Vooral The Great Kitchen van decadent, vorstelijk rijke George IV laat nog visioenen na. Van overdadig plezier, levensvreugde en rijkdom. In Brighton Dome genoten we, in het kader van het Brighton Festival, van een adembenemende Antony & The Johnsons. The Telegraph recenseert raak: "But whatever he sang, it was spellbinding. And thanks to the strange, almost otherworldly beauty of Hegarty's voice – sometimes like a choirboy's, sometimes like a Deep South soul singer's, sometimes like a Fifties crooner's, sometimes all three in a single phrase – there was an unsettling quality to the evening". En de pret was nog niet over. Het Fringe straattheater festival was een wervelende chaos van kleurrijk acteertalent. Zelden zo gelachen als met The Dinner table van Wet Picnic. Bij een bezoek aan de bibliotheek vond ik in het rek anderstalige literatuur zowaar Tom Lanoye terug en was fier. Evenals een geslaagd initatief van de BBC, waarbij gratis ansichtkaarten bekende poëzie promoten. Op die manier kennis gemaakt met de Britse dichteres Wendy Cope, die naast Carol Ann Duffy, regelmatig als kandidaat werd genoemd voor het ambt van nieuwe Poet Laureate. Haar gedicht Flowers is een zoete, melancholische reflectie over liefde die nét niet bloeit. Maar vooral grappig, treffend, én aanstekelijk is het volgende korte gedicht, een klassiek liefdesdilemma in twee eenvoudige volzinnen:
Two cures for love
1. Don't see him. Don't phone or write a letter.
2. The easy way: get to know him better.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten