Het is de extase van dit begin die we zouden moeten vasthouden. Altijd dat kind van dertien zijn, met een kutje dat openbloeit en gloeit, met een hunker die nimmer wordt vervuld. Altijd de begeerte van die eerste keer die door je ledematen raast, de schaamte die ermee gepaard gaat. Het kiezen voor schuchterheid en schaarste, ook in de bedstee. Een liefdesleven dat zich nooit vervolmaakt. De sensatie van het net niet. Levenslang zwanger zijn van zin.
Of hoe Rafaela in De Morgen Wax van vandaag m'n melancholische verzuchting in Vol zin zalig treffend wist samen te vatten. Een deugddoende echo van herkenning, dank hiervoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten